bardzo ostrożnie, dokładała wszelkich starań, by nikt nie zauważył, jak kładzie kwiaty, zapała znicze, czy dogląda krzaków róż, które zasadziła tam ze łzami w oczach siedem lat temu. Scott spojrzał na nią, gdy weszła z dziećmi do pokoju. Na widok niebieskiego mundurka zmarszczył gniewnie brwi, ale nic nie powiedział. - Dzień dobry, panno Tyler - przywitał się. - Dzień dobry, doktorze Galbraith. Dzieci natomiast rzuciły mu się na szyję. Scott przytulił je wszystkie. - Cześć, Lizzie, Amy, Mikey! Dziewczynki zajęły posłusznie swoje miejsca przy stole, ale Mikey zacisnął tłuściutkie paluszki wokół paska u spodni taty. - Na rączki, tata! - Nie, Mikey, musisz usiąść w swoim foteliku. — Scott próbował się wydostać z żelaznego uścisku syna, ale bez skutku. Spojrzał błagalnie na nianię. R S - Panno Tyler, czy mogłaby pani...? Nie chcę mu zrobić krzywdy. http://www.cel-szczecin.pl Naturalnie nie było mowy o tym, by pan Jameson oskarżał panią Stoneham o podstęp. Jedyne, co mógł zrobić, to siedzieć i czekać w nadziei, że zaraz się zjawi ta nieszczęsna dziewczyna. Wydawało się niepraw¬dopodobne, by pani Stoneham miała dwie śliczne, jas¬nowłose kuzynki. Po głowie krążyło mu jednak kilka niespokojnych myśli. Po pierwsze, domek tej kobiety znajdował się o rzut kamieniem od posiadłości Storringtonów i z pewnością byłoby to ostatnie miejsce na ziemi, jakie wybrałaby uciekająca przed markizem panna. Po drugie, dziewczyna była tam najwyraźniej zapraszana. Tylko czy to aby prawda? Te wątpliwości powodowały, że pan Jameson musiał się jeszcze wstrzymać z ostatecznym sądem. Przyjął propozycję drugiej filiżanki herbaty i zastanawiał się, co począć. W tej samej chwili do drzwi zapukała Bessy. - Wiadomość z Candover Court, proszę pani, przysłano ją przed chwilą - wyjaśniła i posłała swej chlebodawczyni triumfalne spojrzenie, jakby mówiąc: to mu dopiero pokaże! Bessy służyła u pani Stoneham od początku jej małżeństwa i nie miały przed sobą prawie żadnych tajemnic. Podobnie jak jej pani, dziewczynie zależało na tym, aby gość odjechał z kwitkiem. Pani Stoneham przeprosiła tymczasem pana Jamesona i przeczytała kartkę. Wiadomość była krótka i zwięzła: lady Arabella spotkała w lesie pannę Stoneham i zaprosiła ją do siebie. Spędzą razem popołudnie, po czym panna Stoneham zostanie odwieziona przez służącego. Pani Stoneham nie zamierzała pokazywać listu panu Jamesonowi, położyła go jednak w widocznym miejscu na stoliku i pod pretekstem poprawienia żaluzji pozostawała przy oknie wystarczająco długo, by gość zdążył zapoznać się z jego treścią. Kiedy wróciła na miejsce, stwierdziła z zadowoleniem, że prawnik szykuje się do wyjścia. - Przepraszam za najście, szanowna pani, będę musiał szukać dalej - powiedział na pożegnanie. - Oczywiście może pan liczyć na moją dyskrecję - zapewniła go tonem pełnym współczucia. - Jestem pewna, że Clemency, gdziekolwiek jest, po zastanowieniu wróci do domu. Chyba Amelia jej wybaczy? Nie wierzę, że zechce spełnić swoje groźby i odeśle ją do panny Whinborough, osoby w moim mniemaniu bardzo niesym-patycznej. - Droga pani, zapewne ma pani rację - odparł smutno pan Jameson. Żadne z nich ani przez chwilę w to nie wierzyło, niemniej jednak nie wypadało podawać w wątp¬liwość matczynej miłości. Tak czy inaczej, prawnik zrozumiał ostatnią wypowiedź wystarczająco dobrze. Pani Stoneham nie wyjawi, czy jej młoda kuzynka to Clemency Hastings, dopóki jej matka pozostanie tak nieprzejednana. Skłonił się i już po chwili zmierzał swoim powozem w stronę zajazdu. Pani Stoneham otarła pot z czoła, starając się nie myśleć, co na to wszystko powiedziałby jej mąż, którego moralność była nieskazitelna. Jedno jest pewne - mały domek w Abbots Candover przestał być dla Clemency bezpiecznym schronieniem. Być może pan Jameson pozwolił sobie chwilowo zamydlić oczy, lecz czuła, że w głębi duszy domyśla się prawdy. Pod znakiem zapytania pozostawała jedynie kwestia, jak długo stary prawnik zechce akceptować tę mistyfikację...
Clemency milczała, Mark zaś dodał po chwili: - Prawdę mówiąc, panno Stoneham, spędziłem bardzo nudne popołudnie. Moja siostrzyczka i Zander wymknęli się razem na spacer, za bardzo im widać wchodziłem w drogę, a nie mogłem wszak zmarnować tak cudownego dnia na pobożne rozmowy z panną Fabian, prawda? Clemency nie potrafiła powstrzymać uśmiechu, a m꿬czyzna, widząc to, odprężył się i kontynuował: - Tak już lepiej. Daję słowo, panno Stoneham, że nie zamierzam pani skrzywdzić. - Wyciągnął dłoń i dziewczyna, z pewnym wahaniem, podała mu swoją. Baverstock skrzywił się w duchu - musi staranniej niż dotąd dobierać słowa, ten ptaszek niechętnie wpada w za-stawione sieci. Cóż, to jedynie doda pikanterii całej sprawie. - Wielkie szczęście, że ma pani tak miłą kuzynkę i może odwiedzać ją w każdą niedzielę - stwierdził. - Zasługuje pani na chwilę oddechu po tygodniu spędzonym z tą małą kokietką, Arabellą! Sprawdź - Słodkie, kochane istoty - zapewniła ją Ida Trent, nie zagłębiając się w szczegóły. Wyprowadziła Willow z budynku. - Doktor Galbraith spodziewa się ciebie jutro o dziesiątej rano. Ze szczegółami zapoznasz się już w Summerhill. Wsiadając do samochodu, odwróciła się po raz ostatni. - Aha, Willow, doktor Galbraith jest wdowcem. Wyraźnie prosił, bym nie przysyłała mu nikogo, kto widziałby w nim kandydata na męża. Życzył sobie niani, która będzie szarą myszką - dorzuciła przez ramię. - Zasugerował, że kobiety uważają go za bardzo atrakcyjnego mężczyznę. Willow nie wierzyła własnym uszom. Cóż za zarozumiały mężczyzna! W dodatku jej samoocena również uległa zachwianiu. Wiedziała, że nie jest Marilyn Monroe, ale też nie uważała