należała do niego, ale czy on należał do niej? A jeśli nawet, to jak, do cholery, to się stało? - Nie wiem nawet, czego chcesz - jęknęła, zatracając się w przyjemności. - Tego - wyszeptał niskim, chropawym głosem. - Ciebie. Wszystkiego. Wygięła się pod nim, spięła, czując nadchodzącą rozkosz. Diaz przytulił ją mocniej, nie zmylił wolnego, miarowego rytmu aż do chwili, gdy jęki Milli ucichły, jej palce przestały orać plecy mężczyzny, a nogi rozluźniły uchwyt na jego biodrach. Milla opadła na poduszki, zamykając oczy, jej mięśnie były wiotkie, czuła się spełniona. Diaz delikatnie pocałował ją w czoło, potem wycofał się, zakrył jej bezwładne ciało kołdrą i wyszedł z pokoju tak cicho, jak przedtem wszedł. Milla leżała bez ruchu, przysypiając i myśląc leniwie o tym, co właśnie się skończyło. Powinna wstać i umyć się, jak zwykle robiła po namiętnej nocy Ale była już taka śpiąca, a poza tym nie czuła w sobie... Obudziła się nagle, uświadamiając sobie, co się stało. A raczej, http://www.codziennaapteka.pl/media/ 340 Wyjęła jeden z pistoletów z reklamówki, po czym położyła torbę na podłodze, po lewej stronie nóg. - Co się dzieje? - zapytał Rip. - Z kim rozmawiałaś? - Z niejakim Diazem. - Słyszałem o nim - chrząknął głośno lekarz. - Od kogo? - Przypadkiem usłyszałem rozmowę żony z True - Rip patrzył przez okno. - Zgaduję, że ten Diaz już wie o Susannie. Milla spojrzała na niego zaskoczona, zaciskając dłoń na rękojeści pistoletu. - Ona jest czasem taka beztroska - powiedział Rip, pocierając
- To wszystko?! - krzyknęła. Czuła, że za chwilę wybuchnie: rozsadzał ją ból, frustracja i wściekłość napędzające się nawzajem. - Jesteśmy innymi ludźmi?! Od kiedy to jesteśmy inni? Kto się zmienił, ty czy ja? - Ani ty, ani ja. W tym właśnie rzecz. Może właśnie odkryłem, że różniliśmy się od samego początku. Sprawdź 281 Była już bardzo zmęczona, kopnięcia nóg straciły na sile, miarowe ruchy ramion stały się chaotyczne. Jeszcze raz udało jej się wychynąć ponad powierzchnię i nabrać powietrza, zaraz potem kolejna fala lodowatej wody przykryła ją z głową, ciągnąc w dół, już ostatecznie. Jednak w tej chwili poczuła chwytające ją silne ramię, drzewo wprawdzie nie zatrzymało Milli, ale spowolniło ją na tyle, by Diaz zdołał wreszcie ją dogonić. - Na prawy brzeg! - krzyczał mężczyzna. - Tam jest samochód! Było to poniekąd pocieszające: on wciąż wierzył, że im się uda. Inaczej nie przejmowałby się konkretnym brzegiem potoku, na który musieli się dostać.