jaka to elegantka. Co wieczór nosi inną suknię i biżuterię, która swym blaskiem przyćmiewa nawet kandelabry w salonach. — Tak, lecz pamiętaj, że sir William należy do najzamożniejszych ludzi w Anglii — rzekła chłodno Tempera. — I właśnie dlatego jest w takiej zażyłości z królem i tymi wszystkimi Rothschildami — powiedziała lady Rothley. — Och, Tempero, gdybyśmy tylko miały trochę więcej pieniędzy! — Jeśli poślubisz księcia, będziesz mieć wszystko, czego zapragniesz, a nawet dużo więcej. — W takim razie absolutnie nie zgadzam się jechać na południe Francji jak żebraczka. Na Boga, Tempero, nie chcę żadnej nadąsanej i wyniosłej służącej, która miałaby się użalać, że musi cerować moje zniszczone ubrania. 20 Rozdrażniona westchnęła i znów opadła na poduszki sofy. — Problem w tym, że potrzebuję tylu nowych rzeczy! Tylko dzięki tobie te, które mam, nie rozpadły się jeszcze. http://www.edomkidrewniane.com.pl/media/ - A kto ci przychodzi na myśl pierwszy? Kto ma największe osiągnięcia na tym polu? - Myślałem, że z tym już koniec. - Ja także. - To dość skomplikowany kawał jak na młode dziewczyny. - Jeszcze nie zacząłem się nad tym zastanawiać. - A ile osób dostało takie prezenty? - Na razie wiem o czterech... Chociaż dziadek dziewczyn też mi zostawił jakąś wiadomość. - Czyli byłby piąty. - Karl myślał przez chwilę. - A masz rachunki z tych sklepów? Sprawdziłeś je? - Jeszcze nie. Prawdę rzekłszy, wcale mnie nie ciągnie badanie, jak daleko to sięga.
Terapeutka siedziała w kuchni przy stole, z Kahlim u stóp, obejmując rękami kubek z jakimś napojem. - Mogę z tobą porozmawiać? - spytała cicho dziewczynka. - Oczywiście. - Zuzanna odstawiła kubek. - Siadaj. - Nie tutaj - szepnęła Chloe. - Na górze czasem słychać, co się tutaj mówi. Sprawdź pomyśli, może z wyjątkiem Chloe, która powinna już spać. Usiadł wobec tego, zamierzając poczekać na Kat, która - jak się zdawało, może potrzebować trochę wsparcia, kiedy już złapie oddech... Flic jeszcze nie spała, kiedy tuż po pierwszej dotarł do domu. Słyszała, jak zamykał drzwi i próbował uciszyć witającego go psa, a potem, jak przemyka się po schodach do swojego pokoju. Do pokoju mamy. Do pokoju rodziców. - Bardzo późno wróciłeś - odezwała się rano przy śniadaniu. - Owszem. - Byłeś w jakimś miłym miejscu? - Na obiedzie. - Z koleżanką? - spytała Imogen.