I dlaczego znów się jej przygląda? Federico stał nieruchomo w oknie na piętrze. Miał iść do swoich apartamentów, ale zatrzymał się, by jeszcze raz spojrzeć na Pię stojącą przed wejściem. Czekała, aż szofer wyjmie bagaże i rozmawiała z Sophie. Zaskakująca dziewczyna. W dodatku ubrana w stylu... jak to nazwać? Hippie? Nie, raczej nie. Ale coś blisko. Wyglądała na kogoś, kto pewnie stąpa po ziemi. Była naturalna. Niczego nie udawała. Intrygowała go. Pamiętał ją ze ślubu brata. Odniósł wtedy wrażenie, że nie czuje się u nich dobrze. Była bardzo spięta. Może arystokratyczne otoczenie tak na nią działało. Federico często był świadkiem podobnych reakcji. Media wykreowały taki obraz rodziny panującej, że zwyczajni śmiertelnicy czuli się onieśmieleni i skrępowani. Z niego też zrobiły chodzącą doskonałość. Do dziś miał im to za złe. R S Pia nie powinna mieć takich problemów. Nie pochodzi przecież z arystokratycznej rodziny, choć jeśli książę http://www.gabinetystomatologiczne.biz.pl/media/ Próbując zapomnieć o pocałunkach męża, Victoria przyjrzała się Astinowi Hovarthowi, który właśnie nalewał sobie porto z karafki stojącej na kredensie. Był wzrostu Sina, ale dużo szerszy od niego w ramionach i klatce piersiowej. Można go było porównać raczej do konia pociągowego niż rasowego wierzchowca. Jasnoniebieskimi oczami powiódł po pokoju, a następnie spojrzał na Victorię. Minęło pewnie ze dwa lata, odkąd ostatni raz był w Grafton House. - Dużo się tu zmieniło? - spytała, gdy usiadł w fotelu. - U Thomasa na sofie nie było tak ślicznej damy jak pani. Na pewno bym ją zauważył. Uśmiechnęła się.
To była jej sprawa, nie ich. Trzeba po prostu zapewnić im bezpieczeństwo, a nie paraliżować strachem. J.T. przytulił się do niej i zapytał: – Czy ty lubisz Sebastiana? – Sama nie wiem. Nie zastanawiałam się nad tym. Jest ranny, a ja próbuję mu pomóc. – Pogładziła chłopca po plecach. Wciąż Sprawdź – W żaden sposób nie stoicie mi na drodze. Madison uniosła głowę wyżej. – W takim razie dlaczego nie mogę wyjechać na jeden semestr do Waszyngtonu? Lucy musiała się uśmiechnąć. Jej córka nie przepuszczała żadnej okazji. – Twój brat by za tobą tęsknił. – Wcale nie! Madison rzuciła drugą poduszką w stronę drzwi, gdzie jej brat podsłuchiwał rozmowę. Lucy rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. Zaśmiał się bez poczucia winy i pobiegł na dół. – Masz jeszcze dużo czasu na Waszyngton – powiedziała do córki. – Na razie chciałabym, żebyś się zastanowiła, co to znaczy