To był cały Plato. Zawsze mówił głośno to, co najlepiej byłoby pominąć milczeniem. Sebastian poszedł do samochodu. Zanosiło się na piękny dzień. Mógł wybrać się na konną przejażdżkę i zabrać ze sobą psy albo poczytać w hamaku historie o duchach. Ale wiedział, że nic z tego nie będzie. Przez cały ostatni rok nie robił nic innego, tylko uganiał się z psami. Wyrzekł się przemocy, ale to nie dawało mu prawa do ignorowania przyjaciół i nie zwalniało go od odpowiedzialności. Za rzadko się golił, za rzadko prał ubrania. Mógł sobie pozwolić na zatrudnienie pomocy, ale to oznaczało koniec samotności. Nie potrzebował ludzi i nie miał ochoty być miły dla nikogo. – Nie mogę pomóc Lucy – powiedział. – Zapomniałem już wszystko, co umiałem wcześniej. – Nie opowiadaj bzdur, Redwing – parsknął Plato, stojąc nad nim jak kat nad dobrą duszą. – Niczego nie zapomniałeś. Trochę zardzewiałeś, ale instynkt nadal masz niezawodny. Sebastian z rozmachem otworzył klapę ciężarówki. – Nie cierpię takiego gadania. – Cholera jasna, Redwing. Przecież nigdy w życiu nie użalałeś http://www.meydycna-estetyczna.info.pl w dół i zobaczył dużego, biało-szarego kota. - Cześć, Lordzie Baggles. Widzę, że mi wybaczyłeś. Kocur wskoczył mu na kolana i zwinął się w kłębek. Sinclair podrapał go za uszami, zadowolony, że ma okazję wkupić się w łaski jego pani. Raptem z ulicy dobiegły stłumione krzyki, a chwilę później drzwi biblioteki otworzyły się z hukiem. - Kłopoty, Sin - rzucił Roman od progu i zniknął. - Przykro mi, stary. Sinclair przeniósł drzemiącego kota na sofę i ruszył za lokajem, który z dudnieniem zbiegał po schodach. W holu zobaczył gromadkę służących. - Dzięki Bogu, milordzie - powiedział Milo na
– No cóż, wreszcie nadajemy na tej samej fali. – Chyba w twoich snach – prychnęła, ale zauważył, że jest podminowana. Nagle się poderwała. – Gdzie są Madison i J.T.? – W swoich pokojach – powiedział łagodnie, zdejmując z grilla cukinię i kładąc ją na wyszczerbiony porcelanowy półmisek, Sprawdź się do zwierzeń. - Szkoda. Czy nieżyjący markiz lubił brata? - Tego oczywiście nie wiem, ale słyszałem kiedyś, jak się kłócili, a potem lord Althorpe rzadko mówił o bracie, chyba że przy czytaniu porannej gazety. - Gazety? - Tak. Kilka razy przy śniadaniu wykrzykiwał, że Sinclair głupio ryzykuje. To były jego słowa. Ja nigdy nie ośmieliłbym się wypowiadać sądów o żadnym z lordów Althorpe. - Naturalnie. Szkoda, że bracia nie umieli się porozumieć. Ja zawsze żałowałam, że nie mam siostry,