Godzina snu sprawiła, że przygnębienie zniknęło i lady Rothley promieniała teraz z podniecenia. Tempera odczuła coś na kształt zazdrości, kiedy patrzyła na wstającą z taboretu macochę. Ubrana w nową białą suknię, wyglądała, jakby zstępowała z nieba na białym obłoku. — Dziś na przyjęciu zaćmisz wszystkich! — wykrzyknęła Tempera. Zastanawiała się, czy nie będzie to dla lady Rothley ostatnia po temu okazja. Być może jutro lub za dwa dni, okryte hańbą, będą wracały do Anglii, by schronić się w domu przy Curzon Street i tam zastanawiać się, co dalej. Lecz coś takiego nie może nigdy nastąpić; Musi uratować macochę i siebie. W jakiś dziwny sposób czuła, że ojciec pomoże jej i pokieruje jej działaniem. Tempera czuła prawie, jak stoi teraz obok niej. Kiedy lady Rothley zeszła na dół, a ona czekała, aż usłyszy, że powóz odjeżdża, nagle spostrzegła, że się modli, i to w sposób, w jaki nigdy tego nie robiła. http://www.onkolog-szczecin.pl/media/ - Doskonale. Proponuję zacząć od pinzimonio, czyli świeżych warzyw z oliwą, a potem powinnaś spróbować lasagne al forno. To tutejsza specjalność, naprawdę wyjątkowa. Jodie uśmiechnęła się i skinęła głową. - Dobrze. A co ty weźmiesz? - Najpierw affettati misti, czyli tradycyjny wybór zimnych mięs, a potem calamari in zimino, czyli duszone kalmary - wyjaśnił. Goście wokół nich rozmawiali i śmiali się, siedziały razem całe rodziny, co Jodie zauważyła z odrobiną zazdrości. Jej jedyną rodziną byli David i Andrea, a chociaż dobrze się z nimi czuła, była od nich dziewięć lat młodsza. David był już żonaty, kiedy zginęli jej rodzice, a jego ojciec, czyli brat jej ojca, z żoną mieszkali w Kanadzie. - Jutro rano pójdziemy do banku - mówił Lorenzo. - Podpiszesz dokumenty, otworzę dla ciebie konto i zabierzemy ze skarbca nasz rodzinny pierścionek zaręczynowy i kilka sztuk biżuterii. Trzeba go będzie oczyścić i, być może, dopasować, chociaż moja matka miała, podobnie jak ty, bardzo szczupłe palce. Przyniesiono im pierwsze danie, ale Jodie trochę straciła apetyt. - Co się dzieje? - spytał Lorenzo. - Wolałabym nie nosić cennej biżuterii – wyznała mu szczerze - a zwłaszcza pamiątek rodzinnych. A jeżeli coś zgubię? - Jestem głową rodziny, a ty moją narzeczoną. Powinnaś nosić pierścionek zaręczynowy. - Może dałoby się zrobić jego kopię? - zaproponowała. Lorenzo zmarszczył brwi. - Skoro tak cię to martwi, pomyślę o tym - obiecał. - A teraz jedz, bo Carlo pomyśli, że ci nie smakuje.
Tymczasem umysł Edwarda szybko przegrywał walkę z wyzwaniem ciała nieznajomej, które całą jego rezerwę zdawało się obracać w potrzebę zaspokojenia przemożnego pożądania. Ich przyspieszone oddechy unosiły się echem w przesyconym zapachem drewna sandałowego powietrzu. Ale oni ich nie słyszeli, bo już się dali nieść swoim pragnieniom, nieświadomi niczego innego. Edward jeszcze nigdy nie spotkał podobnej kobiety. Z pewnością była jedyna w tym całkowitym ofiarowaniu siebie, w odrzuceniu własnej przyjemności. Musiał przyznać, że była królową wśród hurys. Kiedy wrócił z łazienki, spała. Edward zmarszczył brwi. Dlaczego nie ubrała się i nie wyszła? Wolałby, żeby tak właśnie postąpiła. Tymczasem Bella otworzyła oczy, uśmiechnęła się do niego, znów je zamknęła i zapadła w sen. Niepewny, jak się zachować, przykrył ją prześcieradłem. Czuł do siebie odrazę. Jak mógł pragnąć kobiety sprzedającej własne ciało każdemu, kto jej zapłacił? Dlaczego stracił panowanie nad sobą i uległ temu pożądaniu? Jako syna i Wschodu, i Zachodu, nigdy nie pociągała go wyuzdana seksualność, tak swobodnie okazywana przez wiele zachodnich kobiet. Sprawdź Temperze ciężki, jakby lord był zmęczony albo sporo wypił. Była pewna, że teraz, kiedy już wszyscy wrócili do zamku, służący czuwający w holu też poszedł spać. Podeszła do okna i spojrzała na księżyc świecący srebrzyście nad doliną za zamkiem. Na dworze było jasno, światło przejrzyste prawie jak za dnia i czyste, jakie bywa tylko bardzo wczesnym rankiem. Wyjęła obrazy z szuflady w toaletce i przyniosła je w pobliże okna! Podziwiała ich piękno w księżycowej poświacie i jeszcze raz pomyślała, że to niemożliwe, by ktokolwiek zdołał naprawdę dobrze skopiować „Madonnę w kościele”. Jak zawsze, duch żakiety w obrazie poruszył Temperę do