zapewne pamiątka po kneblu. Zniknęła z niej cała wola życia, cały ogień. Była śmiertelnie przerażona. – Cholera! – Zacisnął zęby. Kiedy dopadnie tego psychola, rozerwie go na strzępy. Ale ona żyje, pomyślał. To już coś! Z duszą na ramieniu potrząsnął kopertą, spodziewając się, że będzie w niej jeszcze liścik, ale nie. Tylko koszmarne zdjęcie. Ty to zrobiłeś, Bentz. Porwano ją jest uwięziona i być może torturowana tylko i wyłącznie przez ciebie, przez twoją obsesję, przez ściganie Jennifer. Wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju. – Co... Co to jest? – wykrztusiła Rebecca. – To moja żona – wydusił łamiącym się głosem. – O Boże... Tak mi przykro. – Nerwowo zwilżyła usta językiem, nie odrywając wzroku od fotografii. – Gdzie ona jest? Co się z nią dzieje? To żart, prawda? To taki głupi żart? – Spojrzała mu w oczy i już wiedziała. – O Matko Boska. – Zamrugała powiekami. Miała łzy w oczach. – Gdzie Tony? – zapytał Bentz. – On.. Zaraz... Przepraszam. – Odwróciła się przez ramię i zawołała syna. – Wiesz może, czy przyjrzał się osobie, która to przyniosła? – Wskazał głowa kopertę. – Nie sądzę. – Odchrząknęła, podeszła do drzwi dzielących recepcję od pomieszczeń dla personelu. – Tony! – zawołała ostrzej. – Jest chory, dlatego nie poszedł do szkoły. http://www.ortopedawarszawa.net.pl się po prostu, bo od jego przyjazdu do Los Angeles ma dwa razy więcej pracy. – Powinny już tu być – mruknął, coraz bardziej zaniepokojony. – Przecież lotnisko nie jest tak daleko. Wzruszyła ramionami, podając mu tackę, na której leżała jego komórka, portfel i klucze. – Pewnie korek. W zeszłym tygodniu spóźniłam się do pracy czterdzieści minut, bo na autostradzie był wypadek. – Ruchem głowy wskazała formularz. – Podpisz, że wszystko otrzymałeś. Zrobił to, otrzymał kopię potwierdzenia. Martinez odwróciła się na pięcie i odeszła. Bentz odprowadzał ją wzrokiem. Złe przeczucie narastało. Coś jest nie tak. Wracając do głównej sali, włączył komórkę. Żadnych wiadomości do Oli vii. – Cholera. Zadzwonił do niej. I nic. – No, dalej, dalej – mruczał pod nosem, mijając policjantów i detektywów. Połączył się z pocztą głosową O1ivii. Zostawił wiadomość z prośbą, by oddzwoniła jak
odłożyła na nocnym stoliczku. – Nie chcę się kłócić – powiedziała, wyciągając rękę do lampy. Przez chwilę leżała nieruchomo, czekała, aż jej wzrok przywyknie do ciemności. – Nie chcę zasypiać w gniewie. – A gniewasz się? Powiew znad rozlewiska poruszył zasłonką w oknie. Sprawdź Trinidad mierzył niecałe dwa metry wzrostu, był więc niższy od Hayesa, ale zachował wojskową postawę. W jego świecie czarne jest piękne, a gładko wygolona czaszka jest równie atrakcyjna jak szopa włosów. Siedzieli w niewielkim barze w Little Tokio, niedaleko Parker Center, wieżowca, w którym mieścił się wydział zabójstw LAPD, Los Angeles Police Department, ale na tyle daleko, że policjanci zaglądali tu z rzadka. Trinidad kończył drugą szkocką Hayes męczył się z pierwszą sake. Hayes zdecydował się zwierzyć właśnie jemu, bo Trinidad, były partner Bentza, był jednym z nielicznych sprzymierzeńców Ricka w wydziale. Ale Bentza nie było w mieście tak długo, że nawet ten policjant, którego niewiele już dzieliło do emerytury, odnosił się podejrzliwie do jego powrotu. – Dobra, słucham. – Trinidad wypił łyk szkockiej, zobaczył coś dziwnego w szklance, wyjął to wyćwiczonym gestem i pociągnął kolejny łyk. Nie zawracał sobie głowy wołaniem kelnerki. – Opowiadaj o starym, dobrym Bentzu.