- Dopuścisz. - Nie ujdzie ci to na sucho! Ludzie znają prawdę o tobie i mojej córce. - Wygląda na to, że kilka osób zostało wprowadzonych w błąd - powiedział spokojnie. - Razem z lady Welkins zadbamy o... zniszczenie twojej kochanicy, jeśli nie wrócisz tam natychmiast i nie powiesz wszystkim, że żartowałeś i że to ty poślubisz Rose. Kilcairn podszedł wolno do ciotki. - Robert żeni się z Rose, bo oboje tego pragną. - Wcale cię nie obchodzi, czego oni chcą, Lucienie. - Owszem. A jeśli spróbujesz im przeszkodzić, bardzo mnie rozgniewasz. Kobieta cofnęła się o krok. - Nie groź mi. Zmrużył oczy. - Ja? O ile sobie przypominam, to ty przed chwilą miotałaś groźby. Ale teraz z nimi koniec, zwłaszcza wobec Alexandry. Ona nic ci nie zrobiła. Prawdę mówiąc, jesteś jej winna podziękowania. - Podziękowania? - Dość tego! - warknął. - I tak nie ożeniłbym się z Rose. Panna Gallant uczyniła z niej damę, która może obracać się w najlepszym towarzystwie. - Miała zostać hrabiną! - Będzie wicehrabiną. Z bardzo hojnym posagiem. I nie zapominaj, że Alexandra http://www.psychoterapiawarszawa.info.pl/media/ - Czy ma to jakieś znaczenie? - Nie - przyznał i wysiadł, by otworzyć bramę z kutego żelaza. Wsiadł z powrotem do auta i ruszył powoli dębową aleją, mówiąc przy tym jak przewodnik, który obwozi wycieczkę: - To była rezydencja Lily Pierron. Jej dom, a zarazem burdel. Jak już mówiłem, wcześniej należał do jej matki, przedtem do babki... - To Pierron House - szepnęła Gloria. - Poznaję, czytałam o nim. Kiedyś pokazywała mi go koleżanka podczas szkolnej wycieczki na plantację Oak Alley. - Myślę, że większość Luizjańczyków o nim słyszała. O paniach Pierron wiele się mówiło swego czasu - przytaknął, parkując samochód przed głównym wejściem. - Jesteśmy na miejscu. Szli przez wymarłe pokoje, pośród mebli przykrytych białymi pokrowcami. Przenosząc się do Nowego Orleanu, Lily nie wzięła prawie nic z River Road. Nie chciała. Gloria od czasu do czasu przystawała, rozglądała się uważnie. Santos nigdy nie widział takiej mieszaniny uczuć na jej twarzy: zdziwienie, lęk, powątpiewanie i pewność walczyły ze sobą o lepsze. Zatrzymała się na dłużej przed wiszącym nad kominkiem portretem. - Mój Boże, ona wygląda zupełnie jak... - Wiem - przytaknął Santos, stając obok Glorii. - To babka Lily, Camellia Pierron. Pierwsza madame w rodzinie. Camellia, Rosę i Lily. - Kamelia, Róża, Lilia - same kwiaty. - Z wyjątkiem twojej matki. Lily chciała przerwać ten łańcuch. Chciała, żeby jej córka była kimś innym, żeby wyrwała się z tego domu, uwolniła od hańbiącej tradycji. Mówiła, że to klątwa. - I dlatego dała jej imię Hope, Nadzieja... - w głosie Glorii brzmiało zarazem rozbawienie i przygnębienie. - Widzę, że pochodzę z długiej i świetnej linii.
jakiegoś niedorzecznego powodu wycofał się i spędził kolejną niespokojną noc, chodząc po sypialni. Na ogól zawsze zdobywał to, czego pragnął. Alexandra Beatrice Gallant ustanowiła zupełnie nowe reguły gry, a on nie potrafił ich ominąć ani złamać, a w dodatku nie umiał o niej zapomnieć. Na Lucyfera, może rzeczywiście stał się wybredny. - Wszystko się zgadza, milordzie? Sprawdź Panna Gallant wygładziła spódnicę wprawnym i zarazem bardzo kobiecym ruchem. - Oczywiście. W ciągu ostatnich pięciu lat byłam guwernantką i damą do towarzystwa w wielu domach. Jestem uważana za bardzo kompetentną. - Uniosła brodę, najwyraźniej szykując się do wygłoszenia przygotowanej przemowy. - Najbardziej lubię uczyć dorastające panienki. Ja... - Hm. Wolałbym, żeby moja była trochę bardziej dojrzała. - Słucham? - Ile ma pani lat, panno Gallant? Zmierzyła go wzrokiem. W jej oczach po raz pierwszy pojawił się cień. - Dwadzieścia cztery. Patrząc na cerę delikatną i nieskazitelną jak u dziecka, dałby jej rok albo dwa lata mniej. - Proszę mówić dalej.