lot - zakończył Jack krótką rozmowę. Odłożył słuchawkę i zwrócił się do Malindy. - To Jim McIntire nadzorujący moją budowę - wyjaśnił. - Zawaliła się część dachu biurowca, który buduję w Chicago. Muszę tam natychmiast jechać. Malinda od razu pomyślała o wciąż jeszcze śpiących dzieciach. - A co z chłopcami? - Będą musieli pojechać ze mną. - Ale kto się nimi zajmie? - W większości hoteli są opiekunki do dzieci. Jeśli nie, zaangażuję kogoś z agencji. Myśl o tym, że chłopcy mieliby siedzieć w pokoju hotelowym z jakąś obcą osobą, zaniepokoiła Malindę. Dziwne było to współczucie, biorąc pod uwagę zachowanie chłopców wobec niej, ale miała na to taki sam wpływ, jak na padający za oknem śnieg. - A co ze szkołą? - Będą musieli trochę opuścić. - Ze zmarszczonym czołem Jack podszedł do zlewu. http://www.thrustmaster.com.pl/media/ - A ona? - pyta blondyn albo brunet; Laura jest już na tyle daleko, że nie rozpoznaje który. - Nie znam jej, ale to opiekunka mojej siostry - odpowiada Simon. - Niania - mówi jego dziewczyna, jakby chciała podkreślić, że w hierarchii społecznej nianie zajmują niższą pozycję niż opiekunki. - Całkiem ładna jak na opiekunkę - komentuje blondyn albo brunet. Laura nie wytrzymuje. Przystaje i odwraca głowę. Jej spojrzenie chyba nie jest przyjazne, bo kiedy po chwili idzie dalej, słyszy znów jego głos. - Z nianiami chyba lepiej nie zadzierać. 8 Laura wchodzi do domu, cicho zamyka za sobą drzwi i starając się nie robić hałasu, idzie do swojego pokoju. Nie chce budzić mamy, bo ojcem, który ma tak twardy sen, że nie obudziłoby go trzęsienie ziemi, nie trzeba się przejmować. - Nie musisz się tak skradać! - woła z kuchni matka. - Nie śpię! Laura jest w świetnym humorze i cieszy się, że mama jeszcze się nie położyła. Choć dawno minęła północ, jest tak ożywiona, że wcale jej się nie chce spać. Ma ochotę pogadać, a należy do tych - chyba nielicznych - córek, mających to szczęście, że potrafią, a w dodatku lubią, rozmawiać z matkami. Idzie więc do kuchni, która w ich małym domu pełni również rolę jadalni oraz gabinetu mamy. Matka odrywa wzrok od ekranu laptopa i uśmiecha się do Laury. - Opowiadaj, jak było - prosi. - Pytasz o małą Greenwoodównę czy o imprezę u Evy? - O wszystko. Laura siada naprzeciwko mamy i chaotycznie opowiada o rozpuszczonej Grace, najokropniejszym, ale również najładniejszym i najbystrzejszym dzieciaku, jakim dotychczas się opiekowała, a do tego obdarzonym przez naturę podbiciem, którego mogłaby mu pozazdrościć każda tancerka, o „suce” i rozsypanych puzzlach. Z dumą pokazuje matce czek. Mówi o wyniosłej pani Greenwood, pomijając to, że była ubrana tak jak mama wtedy, gdy wybierali się na rejs „Annabellą”. W ich trzyosobowej rodzinie matce najtrudniej było się dostosować do nowych warunków. Laura podejrzewa, że mama wciąż sobie z tym nie radzi, woli więc nie wspominać o czymś, co ma związek z dawnym życiem.
zwykłych sprawach jak piekarniki do pieczenia chleba i kawa. A jeszcze parę minut temu była pewna, że John Powers wykradł jej córkę. – Dobrze spałaś? – zapytał. – O dziwo, tak. – Była tak zmęczona, że nie miała żadnych koszmarów ani w ogóle snów. – A ty? – Jak niemowlę. Emma skończyła mleko, ale nadal ssała smoczek. Sprawdź Chodź do łóżka. Jesteś przemęczona. Potem będzie ci głupio z powodu tych podejrzeń. Jednak rano nic się nie zmieniło. Wcale nie było jej głupio, tylko nabrała jeszcze większych podejrzeń. Spała źle, śniąc, że ściga ją jakaś potworna istota, której nie widziała, ale wyczuwała jej obecność. Ten stwór chciał pożreć wszystko, co kochała, a potem ją samą. W końcu Kate powlokła się do kuchni i zrobiła sobie kawę. Pijąc ją, starała się strząsnąć pajęczyny snu. Ale poczucie zagrożenia nie mijało. Pomyślała, że popełniła błąd, namawiając męża, by zatrudnił Juliannę Starr. ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY SZÓSTY Po wizycie u Ryanów Julianna nie spała kolejne dwie noce. Bez