tonem.. – A klamkę podeprę krzesłem. – Nie nosisz przy sobie broni, agespie? – Owszem, ale zdobycie kija wymaga mniej papierkowej roboty. Quincy wyszedł przed pawilon, znalazł odpowiednio solidną gałąź i w miarę możliwości, prowizorycznymi metodami, zabezpieczył pokój. Najwyraźniej poważnie traktował własne bezpieczeństwo. Rainie widziała zdjęcia, które przy sobie nosił, więc poniekąd go rozumiała. Gdyby codziennie musiała patrzeć na ofiary mordów, też miałaby obsesję na punkcie zasuw i zamków. Quincy otrzepał ręce. Zrobił wszystko, co mógł w tych okolicznościach. Jego spojrzenie bezwiednie powędrowało w stronę telefonu. Rainie zauważyła, jak szybko odwrócił oczy. Niestety nie było tu zbyt wiele rzeczy, na których mógł zawiesić wzrok. Ginnie nie należała do zwolenników telewizji. Na zewnątrz panowały zupełne ciemności. Pokój wypełniały cienie. Teraz pozostawało tylko pożegnać się i życzyć sobie nawzajem, by przez całą noc nie dręczyły ich sny o uzbrojonych chłopcach i małych dziewczynkach biegnących przez tunele korytarzy. – Rainie – przerwał milczenie Quincy – mogę cię zaprosić na drinka? Rainie oniemiała. Nie spodziewała się tej propozycji. Przyjrzała mu się uważnie, usiłując zgadnąć, co to znaczy. Na drinka? Tylko na drinka? Randka z agentem specjalnym Piercem Quincy? Wydawał jej się człowiekiem, który żyje według ścisłych zasad. Ale teraz patrzył na nią łagodniej. Nie jak kolega po fachu, tylko jak mężczyzna. http://www.tworzywa-sztuczne.info.pl/media/ Weszli do restauracji. Carl Mitz miał przyjść dopiero za godzinę. Usiedli przy tym samym stoliku co zawsze i zamówili późny lunch. - Co u Chuckie'ego? - zapytała Rainie, zamawiając piątkowe danie specjalne: kotlet z kurczaka i ziemniaki z czosnkiem. Zjedzenie tego dania gwarantowało powiększenie talii o trzy centymetry, a jeśli nie, to właściciel restauracji zwracał pieniądze. - Cunningham się ustatkował - odparł Luke. - Ostatnio jest trochę bardziej pewny siebie. Poza tym minął już prawie miesiąc, odkąd nie czepił się kogoś, kto przejechał na czerwonym świetle. - Przestał napadać podatników? Niesłychane. A reszta miasta? - Pierwsza rocznica była trudna - powiedział spokojnie Luke. - Wciąż sporo paranoi i złej krwi. Przykro mi to mówić, ale chyba dobrze się stało, że Shep i Sandy wyprowadzili się stąd. Inaczej ludzie długo chyba by nie wytrzymali.
- Albright - przedstawił się, uścisnął jej dłoń i przyjrzał się dokładniej. Rainie uznała, że to on tu dowodzi. Cro-Magnon odwalał brudną robotę, a mniejszy i mniej groźny facet robił świetne notatki. - Na czym skończyliśmy? - spytała Rainie, siadając na łóżku, jakby miała do tego pełne prawo. Na ustach stojącej w drzwiach agentki specjalnej Rodman pojawił się lekki uśmiech. Sprawdź 30 Sobota, 20 maja, 6.35 Już wstał i krzątał się po pokoju, kiedy nagle umieszczony tuż przy łóżku stary aparat tarczowy rozdzwonił się przeraźliwie. Ten dźwięk nie tyle przestraszył Quincy’ego, co zdziwił. Nikt tu do niego nie telefonował. Z biura łapali go na komórkę, a miejscowi policjanci... czyli Rainie... woleli po prostu wpaść osobiście. Po chwili przyszła mu jednak do głowy nowa myśl. Znieruchomiał przy umywalce z jedną połową twarzy namydloną, a drugą już ogoloną. Znowu przenikliwe brzęczenie. Dziwne, ale nie mógł poruszyć nogami. Był pewien, że zadzwonią na telefon komórkowy. Ale podał też w biurze numer motelu, więc jeśli Bethie poprosiła jakąś pielęgniarkę, żeby go odnalazła... Telefon nie chciał umilknąć. Quincy przemógł się i ruszył w jego stronę.